Devastation

Alweer een wereld in puin, alweer een toevallige held die de wereld moet redden en alweer een shooter met domme sidekicks. Alweer een reden om een spel te laten liggen?

Anno 2075
Devastation speelt zich af in 2075 en de wereld is daar weer één grote puinhoop. Grote bedrijven hebben bezit genomen van alles dat met technologie te maken heeft en de mensen op straat hebben maar naar ze te luisteren, want anders worden de pacifications squads op ze afgestuurd.

Dat wil echter nog niet zeggen dat iedereen daar blij mee is. De hoofdrolspeler, Flynn, natuurlijk ook niet, want anders zou er geen spel zijn. Flynn moet bondgenoten zoeken, de bedrijven tegenhouden en van zijn verzet een revolutie maken!

Dom…
In het begin leek Devastation even een goede game. De omgevingen zijn bijvoorbeeld bijzonder gedetailleerd en er staan bijzonder veel spullen die opgepakt, gedragen en weggegooid kunnen worden. Dat maakte alles een stukje realistischer dan de meeste shooters van dit moment en het oog voor grafisch detail gaf mij het gevoel met een product van een professioneel en vooral toegewijd ontwikkelteam te spelen.

Dit enthousiasme hield bij mij aan, totdat ik mijn eerste tegenstander tegenkwam. Een hint had me laten weten, dat ik een fles of iets dergelijks kon pakken om hem af te leiden. Niet dus: zodra hij me zag begon hij als een overactieve speedjunk rond te rennen en te schieten. Dat is ook wat de tegenstanders het meeste doen: als een idioot rondrennen en schieten, terwijl ze af en toe nog wel eens bukken. Het is jammer dat ze niet altijd dekking zoeken als ze bukken en als ze dan dekking hebben, niet terugschieten. De AI van tegenstanders is dus beneden de maat van wat we tegenwoordig verwachten.

Dat geldt overigens ook voor je sidekicks. Inderdaad, in Devastation vecht je niet alleen, maar zij aan zij met sidekicks. Je kunt ze commando’s geven, zoals ‘blijf staan’, ‘loop mee’ en ‘val alles aan wat je ziet’. Over het algemeen liet ik ze stilstaan, waarna ik een gebied zelf van vijanden ontdeed, om ze vervolgens bij me te roepen. Ze zijn namelijk te dom om dekking te zoeken. De spawners, waarmee je jezelf en hun weer tot leven kunt wekken vanaf de tweede helft van de game, verzachten dit leed wel een beetje, maar dan nog gingen ze te snel dood om profijt van ze te hebben.

Fantasieloos
De slechte AI is nog tot daar aan toe en met het hoge detail en de vele manipuleerbare objecten zou Devastation nog een aardige game kunnen zijn, als de rest niet zo ontzettend fantasieloos was geweest.

Alle levels spelen zich namelijk in een andere omgeving af en dat is op zich best goed, als niet elk level dezelfde set kleuren had gebruikt. Elke omgeving in Devastation is namelijk grauw en vies. Het kan best zijn dat de wereld in verval is en dat niets in jaren is schoongemaakt, maar het kan toch niet zijn dat alle kleuren behalve bruin en grijs zijn overgebleven? De gebieden die je bezoekt zijn Californië, Taiwan en Japan, maar doordat alle textures dezelfde kleine set kleuren gebruiken kreeg ik het gevoel nooit meer dan een kilometer van het begin van de game te spelen.

Ook de ‘verscheidenheid’ aan opdrachten kon mij de game niet laten boeien. Grofweg de eerste helft van het verhaal doe je namelijk niets anders dan gebieden doorrennen en alles kapot schieten, terwijl je hier en daar een object oppakt. Daarna krijg je de spawner en moet je in de rest van de levels de spawner van de tegenstanders vernietigen. Verder wordt het grootste gedeelte van het verhaal als dagboek in tekst aan het begin van ieder level getoond. Hallo, ik speel een actiegame! Dan wil ik toch geen pagina’s met tekst lezen? De cutscenes zijn ook nog eens door de afwezigheid van muziek en creatief (fantasierijk) camerawerk niet boeiend genoeg om het verhaal over te brengen, als er al wat nieuws verteld wordt.

De grootste afwezige in de game is echter geluid en muziek. Je hebt wel wat omgevingsgeluid en ook de wapens laten van zich horen, maar dat is ook echt alles. Tegenstanders en sidekicks laten werkelijk niets van zich horen. Die stilte maakt ze enorm levenloos en dat maakte de game voor mij ook heel erg saai. Muziek is er ook alleen als je in een schietgevecht terecht komt en het is ook nog eens elke keer hetzelfde deuntje.

Supportloos
Nu kun je denken: “Ach, de laatste tijd zijn veel games in single player niet leuk en blijken ze in multiplayer wel lachen. Zal ik de game dan daarvoor maar kopen?”. Nee! Niet doen! Want in multiplayeropzicht is deze game ook al fantasieloos. Met standaard deathmatch en capture the flag hoef je natuurlijk al lang niet meer aan te komen, want dan kun je net zo goed games van een paar jaar geleden uit de budgetbak vissen. Devastation biedt op dit vlak helemaal niets nieuws.

Maar hoe zit dat dan met de spelsoort ‘territories’? Dat is toch een spelsoort, waarbij je (a) een code moet zoeken, (b) met de code de verdediging van de basis van de tegenstanders lam moet leggen, (c) hun spawners moet vernietigen en (d) het vijandige team moet uitroeien? Dat is toch nieuw?

Inderdaad, dat is nieuw, maar ik zie niet in dat één enkele spelsoort een complete game kan dragen. Verder zijn er voor ons Europeanen bijzonder weinig servers waar we publiekelijk op kunnen spelen. Wat wil het geval namelijk? De retailversie van Devastation hier is versie 3.69 van de game. In de VS mogen ze dankzij een patch, die een hele hoop schijnt te verbeteren, met versie 3.80 spelen. Al weken smeken de bezoekers van het Engelse Devastation-forum om een Europese versie van die patch, maar tevergeefs. Nog weer een reden om deze game te laten liggen.

Conclusie
Als de tegenstanders en je sidekicks nu eens wat riepen, er wat meer muziek was op de achtergrond en er wat meer variatie in kleurgebruik was geweest, dan was Devastation in ieder geval een stuk leuker geweest (betere AI zou ook niet gek zijn, maar je moet niet alles willen) en was de ongeveer 45 euro die je ervoor moet neerleggen misschien nog gerechtvaardigd. Tenminste als er in Europa support werd geleverd. Met de schijnbare afwezigheid van die support, is deze game nog niet eens een budgetprijs waard.