Bodycount

Het leek allemaal zo mooi te worden voor Bodycount. De mensen achter het spel waren lovend over de game; het zou een revolutie worden in de game-industrie. Twee weken na de release zag het er niet meer zo rooskleurig uit voor deze mannen; ze mochten hun spullen pakken. En dat allemaal door een paar schlemielige recensies. Nu is het de vraag natuurlijk of dit wel terecht is; is het spel nu echt zo slecht?

Hack & Slash

‘Wat bazelt GamersNET nu’, vraag je je ongetwijfeld af? ‘Bodycount behoort totaal niet tot de Hack & Slash genre’. En daar geven wij jou ook groot gelijk in. Maar het grote punt hierin is juist dat GamersNET een beetje van filosoferen houdt; en na wat gefilosofeerd te hebben kwamen wij erachter dat er best een grote kans bestaat dat Bodycount van het Hack & Slash genre is afgeleid. De bewerking daarvan kunnen Shoot & Reload noemen. Bij een Hack & Slash game is het doel van het spel om zoveel mogelijk man van kant te maken, door middel van een vlijmscherp zwaard of een lekkere soepele zweep. Maar we praten hierover Bodycount en dus over een Shoot & Reload game. Ook bij dit spel komen er tientallen mannen op je af, maar dit keer maak je ze niet af met jouw zwaard of zweep, maar dat doe je door middel van jouw machtige wapen!

Het komt erop neer dat Bodycount actie in de vorm van duizenden kogels, honderden doden en totaal vernietigende levels brengt, maar dan ook echt niet meer dan dat. Zonder al te veel uitleg word je te midden van twee strijdende partijen gedropt. Je krijgt een simpele opdracht mee, hierbij kun je denken aan missies zoals: vermoord de generaal, vind de sleutel en zoek een uitweg. Goed samengevat ziet het er als volgt uit: loop naar punt A; loop naar punt B; loop naar punt C; dood een generaal; loop naar punt D; loop naar het einde van het level. Het gaat dan ook totaal niet om de missies, maar dat je de rest van de tijd die je in het spel doorbrengt met het omleggen van vele vijanden. Shoot & Reload dus!

Pakt dat ook een beetje goed uit in Bodycount? Nou, het Shoot & Reload gehalte van deze game is kortweg goed te noemen! Zo is bijna de volledige omgeving te vernietigen. Muren, kratten, kasten: alles breekt en kraakt; alles wordt verwoest als je erop schiet. Eén van de spectaculairste aspecten zijn toch wel de vaten nafta die her en der verspreid staan, aangezien zij toch voor enorme explosies en Skill Kills zorgen. Skill Kills maken ook deel uit van dit spel; je wordt beloond voor mooie kills. Het besluipen en het in de rug steken van de tegenstander levert meer punten op dan domweg op een vijand afrennen. Logischerwijze hanteren de ontwikkelaars van Bodycount het volgende concept: hoe meer punten; hoe beter de wapens.

Maar wat heeft de ontwikkelaars nu de kop gekost?

Zoals je leest zijn we nog aardig positief gebleven over deze game; maar dat gaat niet lang meer duren. Laten wij vooropstellen dat domme actie leuk kan zijn, als het tenminste niet te lang dom blijft. Het spel kent bijvoorbeeld bijzonder weinig afwisseling; sommige omgevingen komen wel erg vaak terug. Je brengt jouw schietende game-uren vooral in dezelfde omgevingen door, afgezien van het feit dat er af een toe een twist wordt gemaakt met een futuristische omgeving. Ook een uitstapje richting Azië breekt deze eentonigheid niet, aangezien de gameplay het vermoeden doet wekken dat je telkens in hetzelfde gebied bent. En geloof mij; als je vijf a zes uur in de elfde omgeving loopt wordt je niet blij.

Daarnaast is bij de tegenstander enig spoor van kunstmatige intelligentie ver te zoeken. De ene keer zijn ze compleet onbewust van jouw aanwezigheid, ondanks dat je pal voor hun neus staat. Maar de volgende dag hebben ze de mogelijkheid om door muren heen te kijken. Zo lijkt het althans, want zelfs wanneer je dekking zoekt, weten ze je vaak te vinden. Af en toe krijg je zelfs een nostalgisch gevoel; het lijkt net of je met een oude shooter bezig bent; alles wat je ziet, van de levels tot aan de wapens, heb je al wel eens meegemaakt; het vernieuwende uit het spel is niet echt te ervaren.

Conclusie

Bodycount is een domme shooter; Dat is gewoon een feit. Je kunt heerlijk domme tegenstanders neerknallen, maar verder dan dat komt het spel ook niet. Naast dat het verhaal minimaal is uitgewerkt, dachten de ontwikkelaars het ook wel af te kunnen met minimale levels. Maar daar hebben ze de plank goed misgeslagen. En wat is er leuk aan een shooter met vijanden die dommer zijn dan een gemiddelde koe? Ik zou het niet weten, maar ik hoop dat Codemasters hier de volgende lering uit trekt.

Uiteindelijk komt het erop neer dat het spel te veel steken laat vallen om een prijs van €60,- te rechtvaardigen. De gameplay is verre van slecht te noemen, maar door het matige level design en de slechte A.I. kan het spel de goede gameplay nergens doen laten ontstijgen.