Prijsvraagwinnaars: Call of Juarez

GamersNET gaf vorige week drie exemplaren weg van de Xbox 360-versie van Call of Juarez. De opdracht hiervoor was simpel, je moest namelijk een cowboyverhaal vertellen of verzinnen. We hebben een hoop leuke inzendingen binnen gekregen maar er kunnen er natuurlijk maar drie winnen. Onderstaande mensen kunnen binnenkort een Call of Juarez-exemplaar in hun brievenbus ontvangen;

Wout Waanders, oftewel WW wist ons te vermaken met misschien wel het beste verhaal van allemaal, waarin hij het opneemt tegen Meneer Kaktus en zijn eigen viezigheid:

Soms word ik horendol van kinderen. “Vertel nog eens een verhaal, ome Wout! Nog eentje, nog eentje!” Ik wordt standaard achtervolgd door een horde nieuwsgierige kinderen. Ze willen alles van me weten. Om er maar van af te zijn, geef ik dikwijls toe. Ik ga dan zitten, neem een kop kaktusthee en vertel mijn verhaal. Dat is ook het verhaal wat ik jullie mede wil delen.

Het begon zo. Ik was nog een jonge prairiehond. Mijn oom waarbij ik destijds in Amerika verbleef onderhield een boerderij. Het was een kunstboerderij. Elke zomer kwamen er groepen aankomende kunstenaars om clinics en colleges te volgen over kunst. Mijn tante was directrice. Ik hield niet zo van kunst. En dus, elke dag als de zon zich net naar boven had geworsteld, trok ik er op uit. Knapzak mee, huppa de weide wereld in. En weid was die, die wereld. Alleen maar weiland. Gras zover je kon kijken. En als je niet verder kon kijken stond je tegen een koe te kijken. Of een ibis. Want die had je daar ook. Geen idee wat het is, een ibis, maar hij stond er. Ik baande me een weg door het kaalgevreten gras. De wolken wezen mij de weg naar de plek waar ik heen wilde: de wilde prairie. Na een tijdje huppelen was ik er. “Cafe restaurant De wilde prairie”. Hier kon je eten, drinken, overgeven en bovenal – en dat vond ik het belangrijkste- stond hier de spelkast “Candle, candle, shoot!”. Super vond ik dat. Je was een cowboy van een eeuw terug en je moest met een (dacht ik toen) echt pistool vervelende revolverhelden en boeven overhoop knallen. Elke dag probeerde ik tenminste verder te komen dan level 23. Het lukte me nooit. Aan het einde van level 23 stond namelijk de meest moeilijke eindbaas te wachten: Meneer Kaktus. Maneer Kaktus was een gehaaide cactus met twee dikke pistolen. Geheel inclusief, met haaienvin en cactusnaalden aan toe. Ik wist niet wat ik tegen hem moest beginnen. Tot op een bewuste ochtend er een man het cafe binnenstapte. Lange cape, grote zwarte hoed. Hij ging midden in het cafe staan en deed zijn hoed af en zijn handschoenen uit. Hij liet zijn nagels zien, en streek eens goed door zijn haar. Vervolgens showde hij ook zijn oren en zijn kleren aan iedereen die het maar wilde zien. Het zag er allemaal erg schoon en fris uit, maar een beetje raar was het natuurlijk allemaal wel. Al helemaal toen deze man later ook nog achtereenvolgens zijn sokken, tenen, navel, neus, handen, tanden, hersens, voeten, billen en schoenen aan iedereen liet zien. Ik zeg iedereen, maar in feite was ik de enige in het cafe, helaas. Ik dacht deze man ergens van te herkennen. Maar ik was bang dat wanneer ik ging vragen “Ken ik jou niet ergens van?” deze bewuste man nog meer bewuste lichaamsdelen aan mij liet zien. Dit liet ik dus achterwege. De man ging, en liet ook iets achterwege. Een muntje. Precies genoeg om nog een keer “Candle, candle, shoot!” te spelen. Ik stopte het muntje in de automaat. En weer kwam ik tot level 23. Mijn hart stokte in mijn keel. Daar was hij, meneer Kaktus. Mijn personage Billy Candle stond weer recht tegenover Meneer Kaktus. De trotse Candle zat helemaal onder de modder, want ik had net het moddermonster verslagen. Ik dacht na. Opeens schoot het mij te binnen. Het was plots condenshelder. De man in het cafe, de schone oren, het moddermonster, de ikea-kast bij mij thuis, de koe. Alles viel opeens op zijn plaats. Ik snapte wat de man in het cafe wilde zeggen. In de spelcomputer rende ik met mijn personage naar de dichtstbijzijnde waterbak en sprong hierin. Ik liet Candle even badderen en klom er daarna weer uit. Meneer Kaktus keek tevreden. Hij stak twee duimen op, en verdween vervolgens in de digitale mist. Ik had hem verslagen! Van enthousiasme sloeg ik tegen de kast. Het muntje zoefde uit de kast en het beeld floepte uit. Ik kon weer opnieuw beginnen. Dat was iets voor morgen, vond ik. Ik ging naar de bar, rekende mijn bacardi-fristi af (bafri) en baande een weg naar de uitgang. Ik sloeg de deuren open. Mijn opgelatenheid werd direct ingeruild voor angst. Ik schok, een donkere gedaante liep recht op mij af. Door de dichte mist kon ik niet goed onderscheiden wie het was. Naar mate de gedaante dichterbij kwam werden zijn contouren duidelijker. En ja hoor, daar voltrok zich vanuit de wegtrekkende mist van revolverschoten en prairiebranden: een ibis.

Tim van der Neut, oftewel MC TiM, zocht tevergeefs naar koekjes, maar heeft wel een Call of Juarez-exemplaar gevonden.

schrik kom ik erachter dat er geen Lu Prince mini stars meer zijn. Dit zijn de koekjes voor echte cowboys en sherrifs. Op naar de plaatselijke buurtsuper dan maar om nog snel een pak koekjes te scoren. Ik speld mijn plastic sherrif insigne op, zet mijn cowboyhoed, stop me mondharmonica en stap op de fiets. Ja, de moderne cowboy heeft geen paard, maar een stalen ros, en ik wil natuurlijk bij de moderne generatie horen. Mijn schietijzers laat ik thuis liggen, want mijn klappertjes zijn toch op en dus zijn ze nutteloos. Daardoor komt het dat mensen mij nu een beetje raar aankijken terwijl ik langs kom op mijn stalen ros, omdat ik mijn sloffen aan heb. Sloffen zul je denken? Sloffen ja. Mijn schietijzers heb ik niet bij me, maar als ik kwaad ben dan wil ik soms nog wel eens uit mijn sloffen schieten. Jaa, een echte cowboy weet overal een oplossing voor. Eenmaal aangekomen bij de buurtsuper zit er een grote zaak met electronica. Het blijkt dat de supermarkt er al bijna een jaar niet meer zit. Deze ‘poor lonesome cowboy’ heeft blijkbaar iets te lang ‘far away from home’ doorgebracht. Dit kan ook wel kloppen, want ik ben nog niet zo lang terug uit het instituut voor depressieve cowboys. Er is namelijk nog supermarkt in dit dorp, maar daar ben ik ooit door een stel ‘bad guys’ (ik geloof het personeel) verslagen in een shootout, maar zij waren ook met zoveel en ik had maar een revolver met 12 klapertjes bij me en had mijn sloffen niet aan. Kansloos dus. De reden vond ik helemaal stom, iemand pakt voor mij de laatste Lu Prince mini stars en toen ik deze vrouw belaagde kwamen de ‘bad guys’ tevoor schijn. Nou naar die winkel ga ik nooit meer, dan maar zonder koekjes de avond doorbrengen. Ik stap op mijn stalen ros en keer terug naar het thuisfront. Thuis aangekomen pak ik mijn mondharmonica en begin ik een bluesnummer te spelen: ”Ik zit hier… *harmonicamelodie* tetenteten…helemaal alleeen…*harmonicamelodie* tetenteten….nog zonder koekjes ook….*harmonicamelodie*tetentetenn”. Het leven van een cowboy is niet altijd even makkelijk, maar er is niks beters.

Frederik Dhont, oftewel Fredje, schotelde ons ook een heel verhaal voor. Binnenkort in de plaatselijke boekhandel te verkrijgen, naast de nieuwe Harry Potter. Van ons krijgt hij als dank een Call of Juarez-game.

Dit moderne westernverhaal begint in 1941. In Europa had de Tweede Wereldoorlog al talloze slachtoffers gemaakt, en Amerika stuurde er nog wat uit eigen land naar ginder. Maar geisoleerd van dit alles was het dorp Rubber Boot City, gelegen in de Far Far West. Dit dorp, waar ooit spectaculaire bankovervallen en wrede moorden gebeurden, beleefde nu zwarte tijden.

De enige overgebleven cowboys, die het dorp op zijn kop zetten met massale shootouts, hadden nu grijs haar en zaten in een schommelstoel voor de saloons voor zich uit te staren. Af en toe probeerden ze een sigaret aan te steken, maar hun handvastheid was door Parkinson aangetast, en voor een cowboy is dit erg vernederend.

Hun afstammelingen bezaten nu feedlots rondom het dorp en werkten zich daar blauw, om te kunnen concurreren met hun buren. Op deze feedlots graasden ontelbaar veel koeien op een zeer kleine oppervlakte, om niet te zeggen dat ze opgepropt zaten tussen elkaar en de omheining. De opbrengst van dit leventje was net genoeg om maandelijks een game te kopen voor hun Xbox 360, maar bij gebrek aan deze console gebruikten ze het geld om zich op het eind van de maand te bezatten in de saloons. Door hun slaven die ieder jaar meer loon vroegen en de concurrentie van de andere, rijkere boeren, zag de toekomst er voor hen niet rooskleurig uit.

Jim Carpet, ook zo’n arme boer en cowboy, besloot dat het zo niet langer kon blijven duren. Op het einde van de maand – iedereen dronk zich weer lazarus in de saloons ten koste van hun maandloon – deed Jim zijn plan uit de doeken aan zijn vrienden. Hij wou de feedlot van Jack Thompson, de rijkste boer en grootste nep-cowboy van de streek, compleet afbranden. Jack had meer koeien, meer grond en dus meer opbrengst, waardoor de andere boeren ieder jaar minder en minder verdienden. Terwijl Jim iedereen overtuigde om aan zijn plan mee te werken, luisterde de grootvader van Jack Thompson hen af. Hij kwam bevend uit zijn schommelstoel, en haastte zich naar zijn zoon, om hem de hele historie te vertellen.

Toen Jack Thompson, die aanvankelijk tegen iedere vorm van geweld was, dit hoorde, besloot hij uit winstbejag zijn eigendom met man en macht te verdedigen. De wapeneconomie bloeide tijdens de oorlog, en aldoende waren Jack en zijn mannen gewapend met MP40’s, Thompsons, snipers en bazooka’s. De hele dag waakten ze op alle plaatsen van het veel te grote en dus moeilijk verdedigbare domein, wachtend op de vijand. ’s Nachts, toen ze nog altijd niemand hadden gezien, bemerkten ze op een heuvel in het noorden donkere schimmen tussen het hoge gras. Het was nieuwe maan, en bijgevolg aartsdonker, waardoor de mannen van Jack Thompson blindelings op de schimmen schoten, in de mening dat het aanhangers van Jim Carpet waren. Pas toen alle munitie opgeschoten was, gingen ze naar huis.

De dag erna, toen ze de lijken wouden gaan ruimen, was alles en iedereen verdwenen. Dat was ook niet moeilijk, want Jim Carpet had kartonnen poppen boven de heuvel laten uitsteken, zodat Jack en zijn mannen na verloop van tijd geen munitie meer zouden hebben. Toen iedereen naar huis was, gingen Jim en twee van zijn vrienden naar de koeien en verstopten zich onvindbaar tussen de beesten, terwijl zijn overige handlangers de poppen opruimden. Je moet bedenken dat zo’n verstopplaats tussen de koeien allesbehalve aangenaam is, aangezien de sanitaire voorzieningen voor die beesten zich beperkte tot de enkele centimeters gras tussen elkaar. Toen de zon opkwam, ging Jack kijken naar het slagveld, maar vond geen lijk of zelfs maar een druppeltje bloed. Hij wist niet wat hij moest denken, maar voor alle zekerheid stelde hij drie man op rond zijn domein.

Die nacht overmeesterden Jack en zijn twee vrienden de wachters geruisloos en bonden ze alledrie vast aan een paaltje, zodat ze machteloos konden toekijken naar het hele gebeuren dat zou volgen. Jack en compagnie haalden elk een vlijmscherp geslepen mes boven en begonnen de hele nacht geruisloos de kelen van alle koeien over te snijden. Tegen de vroege morgen, een uurtje voor zonsopgang, waren ze ongeveer klaar en staken het hele domein met de dode =E9n nog levende koeien in de fik.

Jack Thompson werd door dit vuurwerk verstoord in zijn nachtelijke stoeipartij en verliet het bed om door het raam te kijken. Hierna liet hij zijn minnares in bed voor wat ze was, en stormde naar beneden. Nog net wist hij zijn twee ‘.45 Magnums’ mee te gritsen en begon op alle bewegende schimmen tussen de vlammen te schieten die hij zag. Jim Carpet had Jack Thompson naar hem horen schieten en schoot terug, maar door de vlammen konden ze elkaar niet zien en staakten ze het vuren. In
hun gordels zaten nog bij elk twee pistolen, met daarin nog een laatste kogel. Jack Thompson bevrijdde zijn wachters van hun netelige situatie aan het paaltje, maar voor een kwam alle hulp te laat. Hij was bezweken onder de prikkeldraad waarmee ze ingebonden waren.

Met de twee overige betrad Jack de feedlot waar in het midden ook Jim Carpet en zijn mannetjes stonden. Ze gingen recht tegenover elkaar staan, klaar voor een historische shootout. Omdat het de eerste in twintig jaar was, zetten ze hun hoed recht, kamden hun snor en staken een sigaret op, kwestie van stijlvol te sterven of te overleven. Jack Thompson mompelde nog de woorden ‘wacht maar’ en ‘rechtzaak’, maar concentreerde zich dan weer op het gevecht. Tussen het geloei van de stervende en brandende koeien klonk plots een harmonische ‘PANG!’. Toen de stofwolk verdwenen was, stonden enkel nog Jack en Jim recht. Ze hadden elk bliksemsnel hun pistool getrokken en de twee vrienden van hun vijand neergeschoten. Bij gebrek aan kogels gingen ze op de vuist met brandende sigaretten andere pijnlijke voorwerpen binnen handbereik, terwijl de brand meer en meer naar het midden van de feedlot toe woedde.

De dag erop werden de wildste verhalen verteld in de saloons. Maar in de ene, waar de grootvader van Jack schommelstoelde, ging slechts een verhaal de ronde, en dat was het zijne. Hij was na het gevecht het huis uitgestrompeld, kon zijn twee Magnums niet vinden maar ging toch naar buiten, en ontdekte tussen de dovende vlammen het creperende lichaam van zijn zoon. Het zat vol brandwonden van sigaretten, en in zijn linkeroog was Jack’s sheriffster geprikt, waarop ‘Made in China’ te lezen viel. Tegen het sterke licht van de zonsopgang zag hij een paard van hem weg draven, met daar achterop de minnares van zijn zoon en Jim, die onbezorgd countrymuziek speelde op zijn gitaar en harmonika, dromend van een game voor zijn Xbox 360.

Niemand heeft hen ooit teruggezien, maar de legende van Jim Carpet leeft voort in Rubber Boot City. De feedlots van Jim en Jack werden overgenomen door andere, arme boeren, die vanaf nu collega’s waren en samen een grote winst verdeelden. Na de oorlog, toen de vele hamburgertenten uit de grond rezen als paddenstoelen, werden zij de grootste leveranciers van hamburgervlees. Denk daar eens aan bij je volgende bezoek aan Mac Donalds.

Gefeliciteerd iedereen! Voor de rest; veel succes voor de volgende keer.