Prey

Veel vernieuwende dingen in shooters hebben we de laatste tijd al niet meer gezien, maar Prey doet dat juist wel. Door zijn geheimzinnige indianenpowers vallen wij ten prooi aan deze game die het shootergenre op zijn kop zou moeten zetten…

Terwijl de mussen gebraden van het dak af vallen, de wandelaars dood van de dijken en de telefoon bij Evers Staat Op roodgloeiend staat omdat iedereen graag een van die ‘Erko’s’ wil hebben, is er toch een game die mij de afgelopen tijd binnen heeft weten te houden, namelijk Prey. De verwachtingen waren erg hooggespannen bij deze science-fiction shooter die al bijna tien jaar in ontwikkeling is. Inderdaad, tien jaar! Wij lopen dus nog steeds te zeuren om Duke Nukem: Forever, maar ondertussen is Prey minstens zo erg. Maar nu de game dan toch in de winkels ligt, is het het wachten meer dan waard geweest.

Tommy

Het thema van Prey is al vele malen gebruikt, herkauwd, uitgespuugd en weer herkauwd en vervolgens nog een keertje opgewarmd, maar toch weet deze game nog wat interessants te maken van die aliens. Je speelt met Tommy, een indiaan die zijn stam en zijn rituelen achter zich wil laten en met zijn vriendin Jen naar de grote stad wilt verhuizen, weg uit het reservaat. Jen voelt daar echter niet zoveel voor en terwijl ze lopen te bakkeleien of de koffers nou wel of niet gepakt moeten worden, komt er een gigantische ufo overvliegen. De twee indiaantjes worden samen met Tommy’s grootvader met bar en al in de ufo gesodemieterd en aan een lopende band gehangen die me een beetje deed denken aan zo’n apparaat waarmee kip ontveld, ingevet, gebraden en verpakt wordt. Tommy weet echter te ontsnappen en binnenin het gigantische alien-gevaarte begint hij aan zijn jacht.

Newton

Prey lijkt op het eerste gezicht een vrij standaard shooter. In het eerste halfuurtje word je het verhaal ingeleid en hak je een beetje op aliens in met je moersleutel. Daarna begin je je eerste wapens te krijgen, en ook dat is niets opzienbarends. Een pistool, een machinegeweer, een shotgun, uiteraard allemaal bekend terrein. Overigens is het design van dit knalgerei wel uitstekend, maar daarover later meer. Nadat ik een tijdje rondgerend had binnen het ruimteschip, kwam ik eindelijk dé troef van Prey tegen: de zwaartekracht. Iedereen die een beetje oplet tijdens natuurkunde weet dat alle voorwerpen een aantrekkingskracht op elkaar uitoefenen, aldus meneer Newton. Wanneer een appel van een boom valt, wordt hij naar de aarde getrokken en belandt daardoor op de grond. Tegelijk trekt de appel ook een heel klein beetje aan de aarde, maar aangezien de massa van de aarde vele malen groter is dan die van een appel, is die kracht te verwaarlozen. Wij worden naar de aarde toegetrokken, de aarde wordt door de zon aangetrokken en de zon wordt op zijn beurt weer aangetrokken door de onderkin van Robert Jensen, en ga zo maar door. Eigenlijk is al deze theorie nutteloos, want in het ruimteschip van Prey hebben ze daar gewoon schijt aan, en dat is juist zo vet. Druk je op een knop, dan draait de zwaartekracht zich om en kun je op muren en plafonds lopen. Via speciale zwaartekrachtpaden in het schip kun je op plekken komen die anders onmogelijk zijn en via schakelaars activeer je weer andere paden, enzovoort. Dit kan ook gebruikt worden om vijanden mee te verslaan, lopen ze namelijk in een hal over de vloer en druk jij op een schakelaar, dan flikkeren ze omlaag. Tevens is de AI van je tegenstanders zo ontwikkeld dat ook hun dit doorhebben, het gebeurde namelijk maar al te vaak dat ik vanaf het plafond van een gang op me smoel lazerde.

Portals

Daarnaast verschilt Prey ook op een andere manier van de conventionele shooters. Normaal is het zo, zeker bij science-fiction shooters, dat de vijanden van voren, en een enkele keer van de zijkanten af komen. Gangetje in, gangetje uit, het hoekje om en daar staan er weer een paar. Splitsing van gangen en je kunt ze van links en rechts verwachten. Prey pakt het echter heel anders aan. Wanneer je door het ruimteschip heenloopt spawnen de vijanden uit verschillende portals. In het begin komen ze nog alleen van voren en de flanken, maar daarna zelfs ook van achteren, boven en onder. Je blijft continu aangevallen worden door allerlei uitschot en zeker doordat ze van alle kanten komen ontstaan ongelofelijk hectische shootouts. Schuilplaatsen die in andere games prima zouden werken zijn hier nutteloos omdat de vijanden dan toch wel van een andere kant zullen komen, zo slim hebben ze het bij Human Head wel aangepakt. De intensiteit van de gevechten dragen zeker bij aan de spanning en beleving van de game, vooral in de latere levels.

Talon Brave

Daarnaast moeten we niet vergeten dat Tommy een indiaan is, en die hebben zoals je misschien al weet geheime krachten. Geronimo inspireerde Bruce Willis a.k.a. John McClane, Hiawata kon honderden jaren geleden al ‘modern’ Nederlands praten, en Tommy kan uit zijn lichaam treden, in de vorm van een adelaar. Zijn trouwe vriend, die Talon Brave heet, verschijnt dan als een soort geest waarmee je de levels kunt verkennen. Vijanden zullen je dan ook veel minder snel opmerken, maar de Tommy van vlees en bloed blijft achter, en kan nog wel aangevallen worden. Het is dus zaak om je eerst op een stil plekje te verbergen om daarna, te vleugel verder te gaan. Dit voegt op een aantal momenten en ook tijdens een zeker aantal puzzels een boel aan de game toe.

Hoewel al deze effecten uiteraard deels scripted zijn, voelt het bij lange na niet zo aan. De zwaartekrachtpaden zijn elke keer hetzelfde, maar toch is het leuk om de game meerdere keren te spelen en over dezelfde paden te lopen. Ook de puzzels die hiermee gecreerd zijn veranderen uiteraard niet, maar het blijft toch zoeken naar het juiste pad en de goede schakelaar. Ook het spawnen van de mobs heb je op een gegeven moment wel door. Eerst een serie van voren, dan een paar van achter en vervolgens een plukje links en rechts. Toch blijft het knallen vet, en dat is mede te danken aan de wapens.

Sfeervol

Het design van deze game is dik voor mekaar. De makers hebben een ruimteschip strak ruimteschip a la de Star Destroyers uit Star Wars of de gigantische schepen in Halo gemaakt, met uiteraard de strakke gangen, hangars, machines, controlekamers enzovoorts. Daarnaast is er ook een organisch gedeelte in het schip verweven. Overal tref je slijmige, vlezige wanden aan, compleet met gore cocons en dikke vliezen, compleet met de vliegende groene smurrie die eruitkomt wanneer je het hele zooitje lekschiet. Het lijkt wel alsof je in de slokdarm van een walvis zit.
Ook de wapens passen in dit straatje. Ze zijn uiteraard van chroom, roestvrij staal of weet ik wat gemaakt, met kleverige organische elementen. Eigenlijk durf ik wel te zeggen dat het de coolste wapens zijn die we sinds Killzone in een shooter zijn tegengekomen. Het toppunt zijn toch wel de granaten. Je gooit een zooi groene beestjes op een vijand af die even later met een mooie kliederboel aan troep uit elkaar spatten. Daarnaast heb je een muursleutel, een pistool, een machinegeweer, een shotgun, een sniper en een bazooka, maar meer heb je ook niet nodig. Stuk voor stuk zijn ze een genot om leeg te knallen en het design ervan staat bij elk wapen als een huis.
Ook de sfeer van de game is prima. De mooie graphics, gecombineerd met het geweldige design en de spannende muziek zet, zeker tijdens heftige shootouts, een spannende setting neer. Ook het verhaal is zeker een van de sterke punten van deze game. Verwacht plotwendingen, verrassingen en nog meer spannende dingen op je zoektocht naar de waarheid. De indianenachtergrond van Tommy maakt dit ijzersterke decor compleet.

Multiplayer

De singleplayerervaring is al heel erg goed, maar ook de multiplayermode staat zeker zijn mannetje. Een minpunt hieraan is misschien de ietwat schare content, er is maar een beperkt aantal maps en modi beschikbaar, aangezien je alleen Deathmatch en Team Deathmatch kunt spelen. Ook is het aantal van maximaal acht spelers misschien aan de lage kant, maar met de zwaartekrachtvelden die ook in deze mode zitten is dat meer dan genoeg. Verwacht hectische spelsituaties waarbij jij nietsvermoedend met een aantal teammaten over een zwaartekrachtpad loopt waarna iemand van de andere partij op een schakelaar drukt, waardoor de hele kliek op de grond sodemieterd. Fun gegarandeerd.

Conclusie

Tot zover niks dan lofzang, maar het enige minpunt van Prey weegt toch heel zwaar. De game is namelijk in de singleplayermode in ongeveer zes uurtjes uit te spelen. Zeker als je je bedenkt dat men in 1995 is begonnen aan het ontwikkelen van deze game doet dat pijn. Kunnen ze bij 3DRealms en Human Head echt niet meer dan drie kwartier gameplay per jaar programmeren? Gelukkig is de game wel voor meerdere keren houdbaar, maar een langere campaign had te game toch echt naar grote hoogten kunnen tillen. Toch is Prey met zijn innovatieve mogelijkheden, hectische shootouts en geweldige sfeer een prima shooter tijdens deze warme en oh zo saaie zomermaanden.

  1.   
    Unreal's avatar

    Ik vind um wel vet , maar het gewoon saai als je het uitgespeeld hebt

  2.   
    ckerigon's avatar

    ik heb gister voor 5 eu dit spel gekocht voor de pc 😛

    heb hem geinstalleerd maar durf het niet tespelen xD