Eragon

Jongen schrijft boek, boek wordt bestseller, bestseller wordt film en film wordt game. Maar erft de game dan ook het vermogen om een bestseller te zijn? Lees het in deze review.

Press start to continue

Wij ontvingen van Eragon de PC-versie en daarbij viel mij gelijk op, hoe dun het boekje was. Bij de gemiddelde PC-game zit een aardig boekwerk, bij Eragon niet. Het duurde dan ook niet lang, voordat ik bij een hoofdstuk kwam dat ‘co-operative play’ mode heette. Hierin werd onder andere uit te doeken gedaan, dat het inpluggen van een tweede controller in de PC een tweede speler zou activeren. Pardon? Tweede controller inpluggen? Waarom zou ik al de eerste inpluggen? Omdat PC-Eragon nagegoeg gelijk is aan de diverse console-Eragons. Kort gezegd: zonder joypad met minstens één analoge stick en een stuk of acht knoppen zou ik er niet eens aan beginnen. En dan nog…ik kwam er namelijk al snel achter dat dit soort spellen vanuit een bureaustoel op een redelijk groot beeldscherm lang niet zo leuk is als vanaf een lekkere zitstoel of bank met een redelijke TV voor je. Nog maar net in de review heb ik nu alvast een advies voor je; als je de keus hebt tussen console- en PC-versie, kies dan de eerste.

Het gaat over, eh…

PC-versie of niet, op een gegeven moment heb je de game gestart en ben je klaar om het verhaal van Eragon te beleven. Helaas, dat gaat niet door. De game is namelijk een klassieke game-bij-de-film, ondanks het feit dat de game al voor de film beschikbaar is. Je speelt zo’n beetje de meest belangrijke of actievolle scenes uit de film na en meer ook niet. Elk level heeft een eigen intro, die echter totaal geen binding heeft met het vorige level. Het is alsof je aparte eilandjes speelt. Bovendien zijn de cutscenes door hun snelle karakter en ietwat vreemde afwisseling tussen rendered en stripverhaal nauwelijks te volgen. Deze chaos zie je ook weer terug in de levels, waar je soms van het ene op het andere moment in een andere setting terecht komt, terwijl je nog wel hetzelfde level speelt. Uiteindelijk kreeg ik het gevoel dat ik beter de film kon gaan kijken om dan pas deze game te spelen. Een mix zou ook goed zijn: kijk een aantal scenes van de film, speel ze dan na in de game en ga dan weer een stukje film kijken. Één feit blijft overeind: je moet gewoon de film gezien hebben.

Lekker button bashen

Maar wat speel je eigenlijk in Eragon? Een third person actiegame waarbij het vooral draait om een heel continent aan tegenstanders om te meppen. Want dat is wat je het grootste deel van de tijd doet: wild om je heen beuken met je zwaard en een paar andere moves. Heel af en toe mag je eens plaatsnemen op de rug van je draak en vanuit de lucht tegenstanders bestoken, om vervolgens op de grond weer verder te gaan met het zwaaien van je zwaard. Je hebt hiervoor twee knoppen: snelle slag en harde slag en meer heb je eigenlijk niet nodig. Eragon heeft naast zijn zwaard ook nog wel een pijl en boog en wat magische aanvallen, zoals eentje waarbij je alle tegenstanders in een kleine straal om je heen van je afduwt, maar je pijlen zijn te zwak voor aanvallen van dichtbij en je magie moet steeds opladen en dus ben je het grootste gedeelte van de tijd aangewezen op je zwaard, waarvoor oefening geen vereiste is, integendeel zelfs. Je leert bijvoorbeeld direct in het begin een paar combo’s, die in de trainingsomgeving simpel zijn, om vervolgens in de echte gevechten door een totaal andere timing vrijwel onmogelijk te blijken. Wat je dan overhoudt is zo hard en zo snel mogelijk inhakken op alles wat op je afkomt;, oftewel: button bashing. Geen diepgaand vechtsysteem dus, maar gewoon rammen tot zij erbij neervallen, al kun je het met enkele spreuken nog ietwat interessant maken. Nu kun je gelijk klagen dat je meer zou willen, maar ik moet zeggen dat ik het wel lekker ontspannend vindt. Wellicht zegt dat meer over mij dan over de game, maar ik kan ook hele lijsten andere games bedenken waarbij ik me niet na het spelen lekker afgereageerd voelde. En wat moet een game meer doen dan voor ontspanning zorgen?

Cameradrama

Een kwaaie rakker in de game die ook deels verantwoordelijk is voor het moeten terugvallen op button bashing, is de camera. Camera en third person gaat af en toe goed, maar Eragon hoort helaas tot de groep waarin de camera werkelijk afgrijselijke dingen doet. Het grootste probleem: hij staat vast. Je loopt net als in bijvoorbeeld een Resident Evil van plaats naar plaats en op elke plaats neemt de camera een van tevoren bepaalde positie aan. Dit doet in een aantal gevallen filmachtig aan, maar het gaat gewoon niet samen met de gameplay. Wat is namelijk het geval? Ook buiten het beeld van de camera wemelt het soms van de tegenstanders. Met je pijl en boog kun je ze nog redelijk schade toebrengen dankzij de auto-aim, alleen is het wel lastig wegduiken als zij met hetzelfde wapen op jou schieten. En als het in het zichtbare gedeelte druk wordt – en dat wordt het al gauw – , dan helpt zo’n vaste camera ook niet, want tegenstanders blokkeren dan het zicht wat jij op jouw figuurtje hebt en dan helpt dus maar één ding: wilt om je heen slaan en hopen dat je weer in het zicht komt. Het feit deze tactiek ook echt werkt en het al genoemde plezier dat ik aan het button bashing in deze game beleefde deed me wel weer vaak vergeten hoe slecht de camera eigenlijk is en daardoor bleef de frustratie ook weg. Dit moet echt de eerste keer zijn dat een irritante camera mij niet tot razernij bracht, maar kun je daar wel pluspunten voor geven?

Previous-gen

De AI van Eragon benadrukt ook nog maar weer eens dat het om een simpele beukgame gaat: tegenstanders stormen zonder pardon op je af, om één voor één ingemaakt te worden. Naast jou en deze tegenstanders doet één ander figuur hetzelfde: je teammaat. Dit kan een medespeler zijn die in co-op de al genoemde tweede controller heeft aangesloten, maar als die er niet is, dan krijg je een AI-bestuurde figuur. Nou zou je bij een simpele game als deze verwachten dat die er niets van bakt, maar Eragon blijkt zo’n simpele game, dat zelfs hij zich van een goede kant laat zien. Tja, veel meer dan jou volgen en op dichtbijzijnde tegenstanders beuken hoeft hij ook niet.

Qua techniek valt verder het goede geluid op. De acteur die Eragon in de film speelt, sprak ook de stem van game-Eragon in en dat heeft een positief effect op de game. Verdere geluidseffecten en muziek zijn ook authentiek en ook daar kan ik dan niets anders dan positief over zijn. De graphics maken mij helaas minder gelukkig: de game mag dan op current- en next-gen systemen verschijnen, de graphics zijn eerder van een voorgaande generatie. Dieptewerking door bijvoorbeeld bump-mapping ontbreekt volledig en alles is nogal mat en vlak, waardoor een deel van de sfeer ook weer verloren gaat. Maar ja, zoals je nu toch echt al zou moeten begrijpen draait deze game eigenlijk echt alleen maar om actie.

Conclusie

Bij een bestseller en groots gelanceerde film zou je ook een behoorlijk epische game verwachten, maar al snel blijkt Eragon niets meer dan een beukspelletje met wat kleine extraatjes die voor wat aardige tussendoorfun zorgt, gegoten in de vorm van de na te spelen film. Een typisch geval van game-bij-de-film dus, die wel leuk is, maar gewoon de verwachtingen niet waar kan maken. Jammer…