Damnation

Damnation is een kruising tussen een shooter en een platformer in de derde persoon tijdens een alternatieve Amerikaanse Burgeroorlog waarin de wapens en voertuigen een futuristische uitstraling hebben. De ontwikkelaar wil de speler meenemen in een wereld waar alles te beklimmen is en de speelvelden erg groot zijn. Er is inderdaad veel te beklimmen en bepaalde levels zijn inderdaad behoorlijk groot, maar is dat genoeg om een boeiende en goede game te maken?

Het simpele en duidelijke antwoord is: “Nee”. Damnation is op geen enkel punt een geslaagde game en ik zal even per punt uitleggen waarom dat zo is. Om te beginnen is daar het verhaal, dat op zich wel potentie heeft. Je speelt als Hamilton Rourke en de Amerikaanse Burgeroorlog is al tientallen jaren aan de gang. De setting van de Amerikaanse Burgeroorlog heeft een futuristisch sausje gekregen, want beide partijen hebben verschillende wapens die in die tijd nog niet bestonden en er zijn motoren te berijden.

In de game zul je op zoek moeten gaan naar je verloofde die ontvoerd is en samen met een paar kameraden zul je deze zoektocht ondergaan. Het verhaal is moeilijk te volgen door de slechte voice-acting en de ondermaatse graphics. Meer dan eens zijn de verschillende personages niet te verstaan en het verhaal begint zo abrupt dat je als speler niet de kans krijgt om te wennen aan de wereld van de game.

Grafisch niet goed

Overigens is de game niet alleen lelijk tijdens de cut-scenes, maar alles wat de game probeert op het gebied van graphics is volledig mislukt. Het lijkt er op dat Damnation ontworpen is op de Playstation 2 en de matige grafische stijl is niet alleen vervelend om naar te kijken, het heeft ook een negatief effect op de gameplay. Zo is er niet te zien wanneer een tegenstander geraakt wordt omdat er simpelweg geen duidelijke animatie beschikbaar is voor de impact van kogels. Het is een kwestie van schieten en wachten totdat de vijand valt en is het meer dan eens onduidelijk welke muur te beklimmen is en welke niet. Daarbij is het lopen zeer houterig en is het besturen van motoren een hel. Het is absoluut leuk bedacht dat je als speler af en toe op een motor kunt rijden, maar de manier waarop is niet goed uitgewerkt. Net als het lopen is ook het rijden zeer houterig, het remmen is niet precies en de routes leveren behoorlijk wat frustratie op. Als je een afslag mist of een bocht niet goed neemt zul je in een ravijn storten, om vervolgens het stuk opnieuw te doen.

Klimmen en klauteren

De vuurwapens in de game zijn redelijk standaard. Het variëert van een pistool tot een shotgun en van machinegeweren tot granaten. Helaas is het richten veel te gevoelig. Gelukkig bewegen de tegenstanders nauwelijks, anders zou het onmogelijk zijn om iemand te raken, maar of dit iets is om vrolijk van te worden…

Het enige waar ik een beetje plezier aan beleefd heb is het klimmen. Dit is nodig ook, aangezien er veel geklommen dient te worden in Damnation. Het voelt meestal goed aan en de animatie waarbij je met je rug tegen de muur met een achterwaartse salto een raam binnen klimt is de enige leuke animatie in de game. Dit betekent overigens niet dat het klimmen altijd leuk is. Het is namelijk bijna onmogelijk om richting te bepalen in Damnation. Er is geen kaart aanwezig en meer dan eens zit je minutenlang te zoeken naar de goede doorgang om verder te kunnen.

Conclusie

Damnation is geen goede game. Grafisch is het niet mooi, het besturen van motoren is vervelend, het verhaal wordt slecht verteld en het schieten is zo frustrerend, dat ook de aanwezige co-op en multiplayer niet leuk zijn. Het enige dat af en toe leuk is om te doen is het klimmen, maar ook dit is niet een reden voor aanschaf. Eigenlijk is er helemaal geen reden om deze game in huis te halen en dat is gezien de originele setting erg jammer.