Annabelle is een spin-off van de succesvolle horrorfilm The Conjuring uit 2013. Het vervolg The Conjuring 2: The Enfield Poltergeist staat al gepland voor oktober 2015, maar nu is het eerst tijd voor een film over de pop Annabelle, die in The Conjuring een (kleine) rol speelde, maar wel meteen opviel.
Het verhaal is net als bij The Conjuring gebaseerd op een zaak die onderzocht is door Ed en Lorraine Warren, een echtpaar wat onderzoek doet naar paranormale zaken. De echte pop zit op dit moment achter slot en grendel in een occult museum in Connecticut en wordt twee keer per maand door een priester ingezegend.
Annabelle is een film van regisseur John R. Leonetti, producent James Wan en is geschreven door Gary Dauberman. Leonetti is de man achter The Conjuring, maar heeft ook de horror Insidious uit 2010 geregisseerd. De producent is Jes Wan, die al eerder meewerkte aan Saw, Dead Silence, Insidious: Chapter 2 en The Conjuring.
Het verhaal gaat over een gelukkig stel wat op het punt staat om een kindje te krijgen. Ward Horten speelt de rol van echtgenoot John Gordon die voor zijn zwangere vrouw Mia, een liefhebster van antieke poppen, het perfecte cadeau heeft gevonden. Hij geeft haar een oude, zeldzame pop in een witte bruidsjurk die ze al heel lang wilde hebben, maar nog nergens heeft kunnen vinden. De pop heet Annabelle. Als er op een nacht wordt ingebroken bij de buren door leden van een satanische sekte en het duo daarna op gruwelijke wijze wordt aangevallen in hun eigen huis, veranderd hun leven voorgoed. De sekteleden hebben met hun actie een kwaadaardige entiteit gecreëerd, die na al het bloedvergieten in de pop terecht is gekomen. Vanaf dat moment gebeuren er rare, enge en onverklaarbare dingen die na een verhuizing niet minder worden. Het stel gaat op zoek naar iemand die de paranormale activiteiten kan onderzoeken en ze kan verlossen van de kwaadaardige aanwezigheid, voordat er nog meer slachtoffers vallen.
Een horrorverhaal met een enge pop erin is natuurlijk niets nieuws en de makers hebben in voorgaande projecten al vaker een eng stuk speelgoed gebruikt. Denk bijvoorbeeld aan de pop uit Saw en Billy uit de film Dead Silence. Daarnaast doet Annabelle eigenlijk vrij weinig in de film naast er gewoon freaky uitzien. Je snapt dan ook eigenlijk niet dat een moeder zo’n pop op de kamer van haar pasgeboren kindje neerzet.
In het begin van het verhaal lijkt de film een originele kant op te gaan. Na de gruwelijke gebeurtenissen wil Mia namelijk dolgraag verhuizen, omdat ze een onheilspellend gevoel in haar eigen huis. Daarnaast wil ze de pop ook nog eens weggooien. In de meeste horrorfilms blijven mensen in het huis waar alle ellende zich afspeelt, wat soms wat frustratie bij de bioscoopbezoeker opwekt. Na de verhuizing valt Mia helaas weer terug in haar voorspellende horrorrol. Mia wordt gespeeld door Annabelle Wallis die we al eerder hebben kunnen zien in Body of Lies uit 2008 en X-Men: First Class uit 2011. Ward Horton speelt de succesvolle arts en man van Mia. Hij ziet er helaas iets te gelikt uit in deze film met zijn te perfecte witte gebit en glimlach. Hij heeft naast Leonardo DiCaprio in The Wolf of Wall Street uit 2013 gespeeld.
Alfre Woodard (Twelve Years a Slave en tevens bekend van tv-series als Desperate Housewives en True Blood) speelt een nieuwe buurvrouw en vriendin van Mia, die in de film een belangrijke rol gaat spelen, omdat ze de problemen van Mia en John direct serieus neemt. Tony Amendola (The Mask of Zorro, The Legend of Zorro, Blow) speelt priester Perez, omdat er in dit soort films altijd een priester voorkomt. Daarnaast zijn er nog kleine rollen voor Eric Ladin (The Killing, Boardwalk Empire) als detective Clarkin, Brian Howe (The Pursuit of Happyness, Gran Torino) als Pete Higgins.
Een groot minpunt is dat de horror clichés zich gedurende de film steeds meer opstapelen. Het begint met de standaard witte gewaden van de sekteleden, die zoals verwacht de duivel aanbidden. De enge pop die als zeer schattig wordt onthaald voor de hoofdrolspeelster, terwijl menig normaal mens nachtmerries zou krijgen als ze een Annabelle in de kast zouden hebben staan. Een priester die spreekt over een “evil presence”, flikkerende lampen, televisies die steeds op ruis gaan enzovoort.
Voor de echte horrorliefhebber zal de film dan ook niet heel bijzonder zijn en is het vooral belangrijk om zonder verwachtingen naar de bioscoop te gaan. Mensen die niet zoveel horrorfilms hebben gezien zullen de film waarschijnlijk een stuk beter kunnen waarderen, omdat ze nog niet zo vaak zijn blootgesteld aan alle horror clichés. Ik kan deze film helaas niet meer dan 2,5 sterren geven.
